GAL wybił dwa medale pamiątkowe: z wizerunkiem Piłsudskiego z podróży inauguracyjnej oraz przeznaczony dla pasażerów kolejnych rejsów, dostępny w okrętowym sklepiku.

Na statku podróżni mogli wysłać list lub kartkę z podróży. Na tę okoliczność wydano serię kart pocztowych przedstawiajacych statek i jego wnętrza, specjalne koperty, a także znaczki pocztowe z MS Piłsudski.

Wraz z wejściem na linię nowojorską nowoczesnego motorowca zmodernizowano sieć akwizycyjną GAL-u, który swoje przedstawicielstwa posiadał w Warszawie, Kopenhadze i Nowym Jorku.

Podczas pierwszego rejsu do Nowego Jorku w porcie w Kopenhadze, gdzie Piłsudski miał postój zgromadził się tłum wiwatujący na cześć najnowocześniejszego motorowca na Bałtyku. Wśród witających było wiele osób, z zainteresowaniem śledzących losy polskiej żeglugi pasażerskiej, której początek dała sprzedana Polakom w 1930 r. duńska Baltic America Line.

Po przybiciu do Nowego Jorku statek witał kilkunastotysięczny tłum, w którym znajdowały się delegacje Polonusów, reprezentujących 102 ośrodki Polonii z całych Stanów Zjednoczonych. Był to efekt odezwy skierowanej do mieszkających w USA rodaków, którą wystosował Światowy Związek Polaków. Na powitanie odegrano hymn amerykański, polski oraz Pierwszą Brygadę.

Sześciotysięczny tłum czekał na Piłsudskiego także po zakończeniu rejsu wycieczkowego w Montrealu we wrześniu 1938 r. W porcie witali go skauci, uczniowie, weterani wojenni i członkowie różnych polonijnych organizacji. Z mostu im. Cartiera na pokład statku zrzucano kwiaty, czekający na przystani ludzie przynieśli flagi narodowe, niektórzy przebrali się w stroje ludowe. Było to w warunkach kanadyjskich niecodzienne zdarzenie, a lokalne gazety podały, że żaden statek nie był w tym mieście tak serdecznie witany.

Transatlantyk Piłsudski był statkiem budzącym ogromne zainteresowanie polskiego społeczeństwa. Podczas postojów udostępniano go odpłatnie chętnym do zwiedzania. Wielogodzinne wycieczki były przyjmowane gościnnie przez załogę, co wzbudzało zachwyt zwiedzających. Podczas postoju statku po pierwszym rejsie w ciągu 4 dni zwiedziło go 12 000 osób.

Tonaż i zanurzenie „Piłsudskiego”, przystosowane ściśle do przechodzenia przez cieśniny duńskie, uczyniły statek zupełnie bezbronnym wobec sztormowych fal — każda bezkarnie wchodziła na dziób, grożąc niespodziewanym zmyciem ludzi za burtę. Poniewczasie jeszcze stwierdzono, że przechyły statku, tak bardzo męczące załogę — i tę na służbie, i tę śpiącą — są dozwolone wyłącznie do trzydziestu stopni. Z manewrowaniem było jeszcze gorzej. „Piłsudski” słuchał jak gdyby tylko kapitana Mamerta Stankiewicza. Pilotom stwarzał ogromne trudności. Denerwował nawet najbardziej doświadczonych sterników. Ale… byliśmy z niego dumni mimo głębokiej utajonej goryczy…*

* Karol Olgierd Borchardt, Szaman Morski

Pierwotnie winą za szkody spowodowane sztormowym rejsem obarczono kapitana Mamerta Stankiewicza. Choć oficjalnie przebywał on na zwolnieniu lekarskim z powodu grypy żołądkowej, na którą zapadł podczas powrotu z Nowego Jorku, za kulisami mówiono, że został karnie przeniesiony na transatlantyk Pułaski. Jednak po zapoznaniu się z opiniami ekspertów okazało się, że Piłsudski nie uległ uszkodzeniu z winy kapitana, a z powodu niedostatecznego przystosowania jednostki do warunków sztormowych północnego Atlantyku. Mamert Stankiewicz powrócił na swoje stanowisko.

W rejs wycieczkowy z amerykańskimi turystami po raz pierwszy Piłsudski wypłynął 4 lutego 1936 r. Była to siedmiodniowa wycieczka na wyspy Morza Karaibskiego: Bermudy, Bahama i Kubę. Wiązało się to z koniecznością dostosowania wyposażenia do wymogów turystów amerykańskich, m.in. wymieniono wszystkie materace wypchane trawą morską na sprężynowe, zrezygnowano również z podziału pasażerów na klasy.

Piłsudski odbywał także wycieczki do norweskich fiordów i do stolic państw bałtyckich. Znajdowały się one w letniej ofercie przewozowej GAL-u i cieszyły się sporym powodzeniem.

Na pokładzie polskiego liniowca można było także spędzić święta i Nowy Rok. Opuszczając w grudniu niebezpieczny sztormowy północny Atlantyk, Piłsudski rozpoczynał serię wycieczkową rejsem pod nazwą Christmas and New Year's Cruise. Pierwsza tego typu wycieczka w 1936 r. przyciągnęła aż 500 turystów, a wpływy sięgnęły 71 tys. dolarów. Był to dowód, że GAL opanował tamtejszy rynek i wysoko się na nim uplasował.

Mimo dodatkowych kosztów, związanych z podniesieniem standardu i zatrudnieniem większej liczby personelu podczas rejsów wycieczkowych, były one sukcesem ekonomicznym i marketingowym GALu. Opłaty za bilety nie były bowiem jedynymi kosztami ponoszonymi przez ich uczestników. Na statku turyści zostawiali pieniądze podczas częstych wizyt w barach, oddawania się różnym grom hazardowym, w sklepach statkowych, salonach fryzjerskich, pralni, rozmównicy telefonicznej, a także korzystając z usług pokładowego fotografa. Podczas postojów pasażerowie brali udział w zorganizowanych krótkich wycieczkach po porcie i jego najbliższej okolicy.

Kadłub statku przemalowano na ochronny, jasnoszary kolor, z kominów zdjęto znaki armatorskie GAL-u, zaślepiono większość bulajów. Zdemontowano część przegród wewnętrznych, aby zwiększyć pojemność transportową statku.

Z Piłsudskiego usunięto wartościowe i łatwopalne przedmioty z wyposażenia. Większość mebli i dzieła sztuki trafiły na przechowanie do portowych magazynów. Kabiny wyposażono w dodatkowe koje i prycze, zamontowano także setki specjalnych hamaków, które na dzień były zwijane i chowane do szafek. W kajutach klasy turystycznej podróżowali oficerowie, w klasie trzeciej podoficerowie. Tak przekształcony statek mógł zabrać na pokład 2 tys. żołnierzy.

Na pokładzie rufowym zamontowano działo kalibru 102 mm oraz kilka lekkich dział przeciwlotniczych. Do ich obsługi skierowano załogę, która przeszła kilkudniowe szkolenie strzeleckie w ośrodku Royal Navy. Wycięto także część relingu na rufie, aby można było spuszczać stamtąd bomby głębinowe. Stan załogi zredukowano do 160 osób, w tym znalazło się 7 żołnierzy brytyjskich do obsługi zamontowanego na statku sprzętu wojskowego.